فى سكاتك - ( قصيدة عامية )

فى سكاتك ..
كنت بحبك اكتر .
راهن لعنيكى فدادين من قلب .
مطرح فيكى
جدر أخضر .
و أنا بروى اشتياق ضلوعى من على خدودك
عن اليمين شهد
و على أخر المدى
عنبر .

فى سكاتك ..
كنت بحبك اكتر
بتاخدنى فيك ضحكة فلتة من شفايف طعمها مرمر
تلاقينى فيها
أشب انط .. أفط فى الهوا
قولى فرقع لوز ..
قولى ...أراجوز ملهوش فى الطب دوا
بس ارجع تانى قدام ضحكة فيك بتفتح اكتتر
ألقانى ... من الفرحة
متسمر .

فى سكاتك ...
كنت بحبك اكتر
لاضم كلامى عنك بحبات السكر
يقولوا .. طالعه بنفسها فى العالى
اقول .. و ماله لما تقدر
و يقولوا .. سكوتها يمكن يكون حد خجر
أقول و أنا
... إل من قوالتى متجرجر
صلوا على نبينا
ده كلام ... حد متحجر
و ارجع بقلمى أغوص فيكى و اشعر .
واسيب قلبى
يحبك اكتر .

فى سكاتك .
كنت بحبك اكتر ...
و صادف بينا لقى الكلام .
و كرهت فيكى كل الكلام
حتى جدرى الأخضر
صار حفنة سواد
من لسان مخاوى بيكى حية بتعصر
قلب الفرحة
تعبى كاس من طعم المر
إل ساكن فيه
متمرمر .

و بقيت بشتهى .. امتى سكاتك .
لأنى فى لحظة سكاتك
( كنت ) ... بحبك اكتر .